من واقعا سایت آن اسپلش رو خیلی دوس دوست دارم و هم با سایت ش حال می کنم هم با محتوایی که توشه(همون عکس های بی نظیرش) و برام سوال بود که چطوری انقدر کیفیت عکس ها خوبه و مثل بقیه شبکه های اجتماعی عکس به گند کشیده نشده (با معروف ترینش هم حتما آشنا هستین: اینستاگرام).

تا اینکه یکی از دوستان عکاس رو با آن اسپلش آشنا کردم و اونم شروع کردن گذاشتن عکس هاش و فرایندش جالب بود برام:

شما در شروع تا ده عکس میتونین منتشر کنین و هر ده عکس دستی بررسی میشن (از نظر کیفیت های عددی که همیشه سیستم خودش میسنجه و عکس با ابعادهای کوچیک تر از یه مقداری رو نمیذاره اپلود بشه) و کیفیت و اصالت عکس ها باید مورد تایید باشه و مثلا دوست ما مجبور شد برای یکی از عکس هاش آدرس پست اینستاگرام شون بده تا بگه که عکس برا خودش بوده و زودتر از بقیه منتشر کرده.

بعد از ۱۰ تا عکس ان اسپلش اجازه میده بدون نظارت مستقیم عکس بذارید و با گزارش ها بررسی می کنه عکس رو و این جوری یکی از بهترین سایت های عکس دنیا شده.

به نظرم شبکه های اجتماعی اگر به دنبال یه جای خاص برای یه سری آدم خاص هستن باید به سمت این جور نظارت ها برن وگرنه میشن اینستا و فیس بوک که از نظر کمیت خوب هستن نه کیفیت، چون بعد از استارت و معروف شدن خیلیا رو میارن به سایت و اپ و ممکنه جو دوست داشتنی که وجود داشته رو خراب کنن. (البته این که یه شبکه اجتماعی هدفش کمیت باشه نه کیفیت خارج از این بحثه)

برای مثال میشه سایت دوست‌داشتنی ویرگول  رو گفت که خیلی ازش تعریف شده به خاطر خاص بودنش و روحی دوباره دمیدن به وبلاگ نویسی فارسی. کاربرای حرفه ای اول کار جذبش شدن و همونا هر روز بهترش کردن اما یواش یواش که شناخته تر شد، جدیدا دارم پستهایی توش میبینم که داره یه شبیه اینستاگرام فارسی میشه و داره یواش یواش رگه های زرد شدن توش پررنگ میشه و ویرگول باید الان تصمیم بگیره آیا میخواد یه شبکه اجتماعی باکیفیت باشه یا باکمیت.

نه تنها ویرگول بلکه بقیه سوشال ها و نیمه سوشال ها باید ناظر و گاردین داشته باشند اما نه به اون صورت کلاسیک ش که نظرات تک تک تایید بشن بلکه میشه روش های هوشمندتری داشت و پیشینه کاربرا هم دخیل کرد و حس وفاداری کاربرا هم زنده کرد تو سیستم.

پس انتخاب برای مدیران و بنیانگذاران هر سیستم اجتماعی و مبتنی بر محتوای کاربر دو راه بیشتر نیست:سیستمی بسته و دلچسب یا سیستمی باز و همه گیر.